Announcing: BahaiPrayers.net

krótkie przedstawienie jej celów, zasad i historii

Objawienie proklamowane przez Bahá'u'lláha - wierzą Jego wyznawcy - jest boskiego pochodzenia, o wszechobejmującym zakresie, szerokie w perspektywie, naukowe w metodzie, humanitarne w zasadach i mające dynamiczny wpływ na serca i umysły ludzi. W ich pojęciu misja założyciela ich Wiary głosi, że prawda religijna nie jest absolutna, lecz względna; że założyciele wszystkich dawnych religii, chociaż różnią się w nieistotnych aspektach swych nauk, „mieszkają w tym samym tabernakulum, wzbijają się w jednym niebie, zasiadają na jednym tronie, wypowiadają tym samym językiem i ogłaszają jedną i tą samą wiarę.” Jego Sprawa, jak już ukazali Jego zwolennicy, jest tożsama i obracają się wokół zasady organicznej jedności ludzkości, która reprezentuje spełnienie całego procesu ewolucji człowieka. Twierdzą, że ten ostatni etap w tej zdumiewającej ewolucji jest nie tylko potrzebny, ale i nieunikniony, że zbliżą się stopniowo i że nic poza niebiańską siłą na którą boskie przesłanie może się powołać, nie będzie w stanie go ustanowić.

Wiara Bahá'í uznaje jedność Boga i Jego proroków, popiera zasadę nieskrępowanego poszukiwania prawdy, potępia wszystkie formy przesądów i uprzedzeń, uczy że fundamentem religii jest popieranie zgody i harmonii, że wiara musi iść ręka w rękę z nauką i że stanowi ona jedyną i ostateczną podstawę pokojowego, uporządkowanego i postępowego społeczeństwa. Wiara Bahá'í wpaja zasadę równości praw, przywilejów i możliwości dla obojga płci, opowiada się za obowiązkową edukację, usuwa krańcowe ubóstwo i bogactwo, wywyższa pracę wykonaną w duchu służby do rangi nabożeństwa, zaleca przysposobienie pomocniczego międzynarodowego języka i wprowadza niezbędne środki działania dla ustanowienia i ochrony stałego i wszechświatowego pokoju.

Wiara ta zrodzona około połowy XIX-go wieku w ciemniej Persji, od zarania napadana przez fanatyczne siły religijne, mimo męczeństwa poprzednika, wielokrotnych wygnań jego założyciela, prawie dożywotniego uwięzienia jego głównego promotora i okrutnej śmierci nie mniej jak 20 tysięcy jemu poświęconych zwolenników z powodzeniem spokojnie i trwało rozprzestrzeniła jej ducha poprzez cały Wschód i Zachód, ustanowiła się w nie mniej jak 40 państwach świata i dostała niedawno od duchownych i cywilnych władz w różnych krajach pisemne potwierdzenia, które uznają religijną niezależność jej stanu.

Poprzednikiem tej wiary był Mirza `Alí-Muhammad z Shírázu, znany jako Báb (brama), który 23 maja 1844 roku ogłosił Jego dwukrotną misję jako niezależnego objawienia boskiego i jako zwiastuna drugiego jeszcze większego od Niego, który rozpocznie bez precedensu nową erę w religijnej historii człowieczeństwa. Nad Jego wczesnym życiem, Jego cierpieniem i bohaterstwem Jego uczniów oraz nad okolicznościami Jego tragicznego męczeństwa, nie muszę zatrzymywać się, ponieważ świadectwo o Jego świętym życiu jest szczegółowo przedstawiane w książce „Torujący świt: opowieść Nabíl'a o wczesnych dniach wiary bahá'í” (The Dawn-Breakers: Nabíl's Narrative of the Early Days of the Bahá'í Faith). Wystarczy powiedzieć, że we wczesnym okresie, w 31 roku życia, Báb został publicznie zmaltretowany przez pluton egzekucyjny, co miało miejsce w Tabríz w Persji 9 lipca 1950 roku. Wieczorem tego samego dnia Jego zmasakrowane ciało usunięto z dziedzińca koszarów i pozostawiono poza bramami miasta na krawędzi rowu obronnego, skąd jego żarliwi uczniowie przenieśli je do Teheranu. Tam zostało ono ukryte do czasu, kiedy przeniesienie jego do Ziemi Świętej było możliwe. W obecności poważnych niebezpieczeństw i prawie nie pokonanych trudności, grupie Jego zwolenników działającej według instrukcji ‘Abdu'l-Bahá udało się przetransportować drogą lądową do Hajfy szkatuły zawierające Jego zwłoki. W roku 1909 ‘Abdu'l-Bahá własnoręcznie w obecności zgromadzonych reprezentantów różnych wspólnot bahaitów złożył te zwłoki w środku grobowca w mauzoleum, które on sam dla Bába wybudował. Od tego czasu nieliczni zwolennicy wiary Bahá'í odbywają pielgrzymkę do tego świętego miejsca, które od roku 1921 było dalej uświęcone przez pochowanie ‘Abdu'l-Bahá w przylegającym grobowcu.

Założycielem tej wiary był Bahá'u'lláh (Chwała Boża), którego pojawienie było przepowiedziane przez Bába. Bahá'u'lláh deklarował Swoją misję w 1863 roku, kiedy był w Bagdadzie na wygnaniu. Następnie sformułował On zasady nowej boskiej cywilizacji, którą po jej zatwierdzeniu on zarządził rozpocząć. Spotkał się on z ostrym przeciwstawieniem, był pozbawiony własności i praw, wygnany do Iráku, Konstantynopola, Adrianopola i ostatecznie uwięziony w karnej kolonii w ‘Akkce, gdzie zmarł w roku 1892, to jest w 75 roku Jego życia.

Upoważnionym interpretatorem i naocznym przykładem nauki Bahá'u'lláha był Jego najstarszy syn ‘Abdu'l-Bahá (sługa Bahy), wyznaczony przez ojca jako centrum, do którego wszyscy bahaici powinni zwracać się po instrukcję i przewodnictwo. ‘Abdu'l-Bahá od dziecinstwo był najbliższym towarzyszem swojego ojca i podzielał z nim wszystkie Jego troski i cierpienia. Był więźniem do roku 1908 - roku, w którym obalono stary reżim w Turcji i uwolniono wszystkich religijnych i politycznych więźniów w całym cesarstwie. Po oswobodzeniu pozostał nadal w Palestynie, ale w celu rozpowszechnienia nauki podejmował rozległe podróże po Egipcie, Europie i Ameryce. Bez przerwy był zaangażowany w wyjaśnianie i przedstawianie przykładów zasad wiary swojego ojca, zainspirował oraz kierował zajęciami swoich przyjaciół i zwolenników w całym świecie. ‘Abdu'l-Bahá zmarł w 1921 roku w Hajfie w Palestynie i jak wyżej wspomniano pochowany był obok Bába w grobowcu na górze Karmel.

Według zarządzeń jego woli, ja jako najstarszy jego wnuk zostałem wyznaczony pierwszym strażnikiem wiary Bahá'í i głową Powszechnego Domu Sprawiedliwości, który musi razem ze mną koordynować i kierować sprawy różnych wspólnot bahaickich Wschodu i Zachodu według zasad wypowiedzianych przez Bahá'u'lláh.

Okres, który minął od śmierci ‘Abdu'l-Bahá charakteryzował się formowaniem i utwierdzaniem miejscowych i narodowych zgromadzeń, które stały się potem fundamentem do budowy gmachu Powszechnego Domu Sprawiedliwości. Według ostatnich danych z Teheranu ustanowiono w Persji ponad 500 Lokalnych Zgromadzeń. Na każdym kontynencie kuli ziemskiej organizuje się wspólnoty bahaickie. Narodowe Zgromadzenia są założone i funkcjonują w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, w Indiach i Birmie, w Wielkiej Brytanii, Iráku, Egipcie oraz w Australii i Nowej Zelandii. Podobne zgromadzenia zaczynają formować się w Persji, na Kaukazie i w Turkmenistanie. Lokalne Zgromadzenia i grupy były już założone we Francji, w Szwajcarii, we Włoszech, w krajach Skandynawskich, na Bałkanach, w Turcji, Syrii, Albanii, Abisynii, w Chinach, Japonii, Brazylii, Argentynie, Chile, Urugwaju, Meksyku, na Filipinach i w Afryce Południowej. Chrześcijanie różnych wyznań, Muzułmanie obu sekt Islamu - Sunní i Shi'ah, Żydzi, Hindusi, Sikhowie, Zoroastrianie i Buddyści chętnie przyjmowali prawdę tej wiary. Rozpoznali oni boskie pochodzenia i podstawę jedności, która podlega nauce wszystkich założycieli dawnych religii bezkompromisowo zidentyfikowanych, przez siebie w duszy i w formie jej rozwijającej się instytucji. Wszystkie te ośrodki funkcjonują jako części składowe jednego organizmu, jako części jednej istoty. Uświęcone centrum duchowe i administracyjne znajduje się w bliźniaczych miastach ‘wiatAkká i Hajfa.